‘Ik wil hier meedoen in de samenleving’
Een van de fijnste Nederlandse gewoontes vindt Ahmad Shikhmousa (49) onze directheid. Dan weet je meteen waar je aan toe bent. Toen hij vanuit Syrië in Nederland kwam, realiseerde hij zich daarom al snel dat taallessen hem zouden helpen de mensen te leren begrijpen. Inmiddels is hij 3,5 jaar in ons land en spreekt hij goed Nederlands. Binnenkort doet hij zijn laatste B1-examens.
Ahmad is statushouder, wat betekent dat hij een verblijfsvergunning heeft om in eerste instantie vijf jaar in Nederland te blijven. Als statushouder mag je je gezin ook naar Nederland laten komen, krijg je een woning toegewezen, moet je het inburgeringsexamen halen en mag je werken. ‘Ik woonde eerst in het AZC Winterswijk en sinds een jaar heb ik met mijn vrouw en vijf kinderen een woning in Lichtenvoorde. We zijn heel hartelijk ontvangen en hebben fijn contact in de buurt. Ik help ook met het organiseren van activiteiten op de school van mijn jongste zoon. Hij is bijna vijf en zit in groep 1. Het is leuk om dichtbij en betrokken te zijn.’
Leergierig
Naast het leren voor zijn laatste examens werkt Ahmad twee dagen in de week in een plantenkwekerij in Groenlo, waar hij met hulp van een consulent bij werkleerbedrijf Fijnder een jaarcontract kreeg. ‘Het is ontzettend leuk werk en daardoor ontmoet ik nieuwe mensen. Dat wilde ik graag, om zo ook de taal snel te leren. Ik ben heel leergierig en Nederlands is best ingewikkeld. Om het te leren moet je juist veel met anderen praten. Toen ik hier kwam, sprak ik behoorlijk goed Engels. Inmiddels vergeet ik de Engelse woorden en gaat het Nederlands mij beter af.’
Ahmad en zijn familie behoren in Syrië tot de Koerdische minderheid en hadden daar te maken met onderdrukking. Hij besloot zijn land te verlaten, toen zijn kinderen groter werden – de oudste is inmiddels 23 jaar - en opgeroepen zouden worden voor militaire dienst. ‘Met die gruwelijke oorlog in ons land zag ik dat niet zitten. Het zijn mijn kinderen. Ik doe alles voor ze. Ik wilde ze niet een oorlog in sturen met het risico dat ze het niet zouden overleven of dat zij anderen zouden moeten doden.’
Nieuw begin
Met pijn in het hart liet hij zijn huis en pluimveebedrijf in Damascus achter. Alles met het doel een veiligere plek voor zijn gezin te vinden. Ook twee broers en een zus verlieten Syrië en leven nu in Duitsland, Oostenrijk en Turkije. Zijn ouders en nog een broer zijn gebleven. ‘Onze familie is nu helemaal versnipperd. Dat is heel pijnlijk, al voelt dit wel als de veiligste keuze die ik kon maken. Ik hoop op een goede toekomst in Nederland. Zeker voor mijn kinderen. Ze gaan hier naar school en willen zich ontwikkelen. Zelf hoop ik in de toekomst ook weer een boerenbedrijfje te starten of iets vergelijkbaars te doen met pluimvee als in Syrië. Ik had een goed lopend bedrijf met vijftien man personeel. Mijn vrouw werkte hier als vrijwilliger in een kringloopwinkel en gaat nu naast de inburgeringslessen beginnen in sociaal cultureel centrum Den Diek in Lichtenvoorde.’
Waar Ahmad ook al snel mee startte in Nederland, waren rijlessen. Zijn rijbewijs uit Syrië was hier niet geldig, waardoor hij opnieuw lessen moest nemen en examen deed. Dat ging hem goed af en hij slaagde in één keer. ‘Het verkeer is hier rustiger dan ik gewend was, maar er zijn wel meer regels. Ergens was het natuurlijk wel jammer dat ik opnieuw mijn rijbewijs moest halen, maar het geeft niet. Ik wil hier meedoen in de samenleving en doe wat er moet gebeuren. Zo sta ik er met alles in, want alleen zo hebben we het beste uitzicht op een nieuw begin en een veilige toekomst.’
Tekst en fotografie: Ivo Hutten