'In Groenlo voelden we ons meteen welkom'
In het voormalige Flynth-gebouw in Groenlo wonen sinds afgelopen zomer ruim zestig Oekraïense ontheemden. Ze verhuisden van de vroegere zusterflat ‘De Rank’ in het centrum vanwege nieuwbouwplannen op die locatie. Het herkenbare kantoortorentje aan de Winterswijkseweg is nu het adres van de familie Islomova. Twee broers - Farhod en Furkat - wonen er samen met hun gezinnen. Overdag werkt bijna de hele familie bij Marveld Recreatie of ze gaan naar school.
De koffietafel is ruimhartig gedekt met koek en andere zoetigheden. Gastvrijheid en dankbaarheid is de twee gezinnen wel toevertrouwd, zo blijkt tijdens het gesprek. Ze zijn heel blij met hun nieuwe woonplek. Vrijwel direct na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne in 2022 vluchtten de gezinnen kort na elkaar vanuit Kyiv naar Nederland. Eerst woonden ze bij Marveld en al snel verhuisden ze naar De Rank. Sinds juni is het torentje in het Flynth-gebouw hun nieuwe thuis.
Behulpzaam
“Groenlo is een hele gemoedelijke stad. Direct vanaf het begin hebben we ons welkom gevoeld. De mensen groeten ons vriendelijk en zijn heel behulpzaam”, zegt Farhod. “Toen we hier kwamen spraken we de taal nog helemaal niet, alleen een beetje Engels. Toch hielpen mensen in de buurt ons meteen en brachten ons naar de dokter of het ziekenhuis als er iets was. Zonder dat ze ons kenden. We voelden ons meteen prettig”, vult de 18-jarige Bunafsha (niet op de foto) het verhaal van haar vader Farhod en moeder Nargiza aan. Samen met haar 19-jarige nicht Mahina spreekt ze inmiddels vloeiend Nederlands. Ze gingen meteen na aankomst in Nederland naar een internationale schakelklas in Winterswijk, waar ze de taal snel leerden. Dat helpt hen dagelijks in hun opleidingen. Bunafsha doet een zorg- en welzijnsopleiding in Apeldoorn, Mahina studeert toerisme in Doetinchem. En dan zijn er nog drie zonen van beide gezinnen die in Amsterdam wonen en werken.
Broers in de keuken
“Bij Marveld werken mijn broer en ik samen in de keuken”, zegt Furkat trots. “Het is een fijne werkgever en de mensen zijn blij met het werk dat we doen. In de ochtend maken we schoon – net als onze echtgenoten – en in de middag bereiden we de buffetten voor. In Kyiv werkten mijn broer en ik ook al samen in een bedrijfsrestaurant van een fabriek. We zijn op elkaar ingespeeld en onze gezinnen kunnen het samen goed vinden. Dat was ideaal om het torentje in dit gebouw te delen. We hebben hier twee slaapkamers, een gezamenlijke woonruimte en een badkamer/toilet. In het gebouw zijn verder nog twee gezamenlijke woonkamers voor alle bewoners, twee grote keukens, meerdere badkamers en een wasserette.” “Wij hebben het hier echt getroffen, want er komt in het torentje verder niemand. We hebben dus veel privacy”, vult Farhod aan. “En ja, koken doen we hier ook graag. Lekker eten en veel delen zit in onze cultuur.”
Zakelijk
De familie Islomova komt van oorsprong uit Tadzjikistan en verhuisde achttien jaar geleden als arbeidsmigranten naar Oekraïne. Nu proberen zij zich zo goed mogelijk thuis te voelen in Nederland. De taal is voor de ouders nog wel moeilijk, maar ze volgen graag de taallessen van vrijwilligers. “Het is vaak ingewikkeld om de juiste woorden te vinden in het Nederlands”, zegt Madina. “Een woord kan hier soms zoveel verschillende betekenissen hebben.” Volgens schoonzus Nargiza moest de familie ook wennen aan het zorgstelsel hier. “In Oekraïne zijn we gewend voor bijna alles zonder afspraak naar de dokter of het ziekenhuis te gaan. Hier is het veel zakelijker, gaat alles op tijd, moet je soms lang wachten op een afspraak en krijg je uiteindelijk een paracetamol voorgeschreven.” Ze lacht: “Wij hebben overal een ander middeltje voor, maar die paracetamol helpt eigenlijk ook vaak best goed.”
In goede banen
Terwijl de mannen vertellen dat ze in Groenlo ook al leuke contacten met Nederlanders hebben gelegd en ze regelmatig gaan fitnessen, komt dochter Mahina binnen. Ze is net terug van school en staat stevig in haar schoenen. Ze probeert alles voor zichzelf - en vanwege de taalbarrière ook vaak voor haar ouders - in goede banen te leiden. “Door de oorlog ben ik veel zelfstandiger geworden. In Oekraïne leunde ik op mijn ouders en broer, maar hier ben ik vaak degene die de dingen regelt. En ik heb geleerd om voor mijzelf op te komen.” Onder meer voor de buitenlandstage van haar toerisme-opleiding. Begin volgend jaar wil ze graag de volledige stageperiode van 126 dagen naar Milaan, maar volgens de richtlijnen voor Oekraïners in Nederland mag ze maximaal 90 dagen naar het buitenland om haar verblijfsrecht hier niet te verliezen. “Ja, dat is nog wel een dingetje. Ik hoop dat ik iets kan regelen.”
Ze krijgt een bemoedigende glimlach van haar ouders die zichtbaar trots op haar zijn. Zelf zien ze zichzelf ooit nog wel terugkeren naar Kyiv waar ook nog een deel van hun familie woont, maar als ze aan de toekomst van de kinderen denken, zien ze veel meer kansen in Nederland. “We kunnen allemaal niet in de toekomst kijken. We leven nu hier, zijn dankbaar voor alle hulp en mogelijkheden die we krijgen en maken er het beste van.”
Tekst en fotografie: Ivo Hutten
