‘Ik wil voor de jongeren zijn wat ik zelf gemist heb’
Als woonbegeleider van alleenstaande minderjarige vluchtelingen (AMV) helpt Al Fatih Abdulhalim (39) jongeren wegwijs te worden in een land waarvan ze de taal, cultuur en regels niet kennen. In Lichtenvoorde begeleidt hij 4 jonge Syriërs – tieners – die samen in een eengezinswoning leven, naar school gaan en werken. “Ik wil heel dicht bij ze staan als een grote broer.”
Al Fatih werkt als woonbegeleider van AMV-jongeren voor YOIN, onderdeel van Entrea Lindenhout. Hij ziet het als een voorrecht om met zijn eigen achtergrond iets positiefs te kunnen doen voor jongeren die nieuw in Nederland komen.
“Mijn motivatie voor dit werk komt rechtstreeks uit mijn eigen leven. Als twaalfjarige kwam ik vanuit Sudan naar Nederland zonder mijn familie. Alles was nieuw en ik moest hier zelf mijn plek zien te vinden. Op die leeftijd was ik al aardig gehard in Sudan en dus wat gewend, maar het was natuurlijk een pittige tijd. Via Ter Apel, Den Helder en Someren kwam ik uiteindelijk in Varsseveld terecht. Na enige tijd zijn mijn ouders, mijn broertje en zusje daar ook gekomen. Mijn ouders wonen nog steeds in hetzelfde huis.”
Jongeren begrijpen
Doordat Al Fatih dezelfde weg ging als de jongeren die hij nu begeleidt, kan hij ze op een bijzondere manier begrijpen.
“Ik herken hun onzekerheden, vragen, kracht en dromen. Ik weet hoe het voelt om tussen 2 werelden te staan. En ik weet ook hoe belangrijk het is om iemand naast je te hebben die je echt begrijpt. Ik heb zelf zo iemand gemist in mijn tienerjaren in Nederland. Iemand die luistert zonder te oordelen, die geduldig uitlegt, die vertrouwen geeft en laat zien dat het goed kan komen. Ik wil hen laten voelen dat ze niet alleen zijn, dat ze mogen groeien in hun eigen tempo en dat hun verhaal ertoe doet.”
Dicht bij jezelf
Sinds enkele jaren doet hij dit werk, vertelt hij bevlogen aan de keukentafel in de woning in Lichtenvoorde. Dit is het huis van de jongeren en tegelijk zijn kantoor. Op een kast in de kamer staat voor alle jongens een ordner.
“Ik help ze met administratieve zaken, maar ook met het samenleven in een huis, hygiëne, koken, groeten naar de buren, etc. En waar mogelijk doe ik ook een stapje extra, omdat ik oprecht goed voor ze wil zijn. Soms ga ik mee naar een sollicitatiegesprek voor een baan of stage. Dan zeg ik: kleed je netjes aan, laat je van je beste kant zien”, vertelt hij.
“Er zijn veel vooroordelen over vluchtelingen, je moet continu het tegendeel bewijzen. Dat doet wat met je zelfbeeld. Ik leer de jongens daarmee om te gaan en help ze doelen te stellen en door te zetten. Waar een wil is, is een weg. Soms lukt het 10 keer niet, maar de elfde keer wel. Blijf dicht bij jezelf, stel je goed op, dan kun je jezelf niks verwijten.”
Taal, opleiding, werk
Cruciaal is het leren van de Nederlandse taal. Dat drukt hij de jongens vanaf het eerste moment op het hart. Het maakt volgens Al Fatih’s eigen ervaring een wereld van verschil als je de taal spreekt, een opleiding doet, werkt en wat geld verdient. “De ouders, broers en zussen van de jongeren komen vaak later nog naar Nederland. Het is aan hen om hun familieleden de weg te kunnen wijzen en om ook wat terug te kunnen doen voor hun ouders. Dat motiveert vaak wel.”
Precies zo heeft Al Fatih het als oudste zoon in zijn gezin ook gedaan. En nog steeds. Regelmatig helpt hij zijn ouders met administratie en ook steeds vaker als mantelzorger. Hij doet het uit liefde, naast zijn eigen drukke gezinsleven met 5 jonge kinderen. Al Fatih is prima terecht gekomen en heeft zijn leven na de vlucht uit Sudan een hele goede draai in Nederland gegeven. Alleen daarin al is hij een levend voorbeeld voor de jongeren die hij in zijn werk begeleidt.
Tekst en fotografie: Ivo Hutten
